Fantastica

Ας πούμε κάτι νέο. Αλλά ποιός ο λόγος να γράψεις κάτι
όταν κάποιος άλλος το έχει πει καλύτερα;
Μία άποψη για τη δύναμη της φαντασίας και την διέξοδο
στα όνειρα από τον Λόρδο Ντάνσανυ.

..The real Ireland is a land of dreams. It is for
the sake of the dream that we send ministers to
Poland and Ruritania, for the sake of the dream
that we have a Minister of External Affairs, and
keep an army. And if we are not looking at the
stars as we walk, or looking for them at broad noon,
we are looking back over our shoulders at what has
gone ages since, and peering back even further
through the mist and the haze of Time, to see
bright and clear in the radiance that shines from
our vivid dreams the kings and the heroes of days
that never were. And that we shall part with last
of all. No nation shall take from us our myths
and our fables ; no man shall prove that our demi
gods did not live: we would as soon give up St.
Patrick as give up the snakes he expelled. And
why? Because St. Patrick was real, and can look
after himself.
But the Irish snakes never lived, and so they
need our support. They need it, and they shall
have it In stone and on parchment and on what
ever craftsmen can ornament, long snakes with
crocodiles jaws make our favorite design.
In England men are proud to protect the weak, but that is
scarcely knightly enough for us: we protect the
non-existent. While an Irishman lives to defend
them no phoenix will die, no leprechaun, no fairy.
And as for our ancient kings and the gods of old
and the demi-gods, to them our allegiance goes out ;
and we are less likely to forsake one of them for
anything modern, than for the discovery of some
still older Irish demi-god.
[...]
What colony has England ever founded like
ours? America she may feebly instance. There is
nothing in that: America was there already, and
her people had merely-to set foot on it, and do a bit
of fighting when they got there, to kill off its rightful
owners. What is that compared to Hy Brasil,
the continent in the Atlantic? That is one of our
colonies. We not only discovered it, but we imagined
it and invented it. If we want another victory
besides the hundreds won by our demi-gods, we
can sing of another tomorrow. And nothing that
historians can record of the deeds of any of you
can equal what our singers will say of ours.

Historians! What can they do? They need
material for their work, and can do nothing with
out it Our singers can glorify us without our doing
anything. And a finer tale they make than
any one of your histories. Let us sit and smoke our
pipes in front of our doors, and let singers tell of
our glories, and we will not envy Napoleon plant
ing his fleur-de-lys on the walls of Troy, or wherever
he did achieve his laborious victories. And in
any case what was he, only a foreigner?
Edward Plunckett, 18th Baron Dunsany, απόσπασμα από το
βιβλίο "My Ireland"

σημείωση: δεν σβήνονται οι καταχωρήσεις.

Ο Οδυσσέας στο Ελ Ντοράντο

Γιατί όποιος πάτησε στο νησί στην ομίχλη απέκτησε την αιώνια ζωή και όποιος βρήκε την πόλη στη ζούγκλα κολύμπησε στο χρυσάφι.
Κατά συνέπεια, το περίφημο εκ Καβάφη (ή από τον Alfred Tennyson κατά τη δική μου γνώμη) προερχόμενο συμπέρασμα περί ταξιδιού και Ιθάκης κρίνεται ελλειπές. Το ταξίδι μπορεί να είναι η ουσία, αλλά βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση τόσο με το ποιός έιναι ο προορισμός όσο και με το αν θα φτάσεις. Θα έδινε δεκάρα ο Οδυσσέας*1 για τις εμπειρίες που απέκτησε αν έμενε στο ταξίδι και δεν γύριζε ποτέ σπίτι του; Θα έψαχνε ο Juan Ponce de Leon την Πηγή της Πορτοκαλάδας με την ίδια ζέση που (υποτίθεται πως) έψαξε την Πηγή της Ζωής;
Αν ψάχνεις για χρόνια τον Χ προορισμό, είτε πρόκειται για μυθικές πολιτείες, είτε για το χαμένο παράδεισο είτε για τον αληθινό έρωτα, μπορεί να τον βρεις και να απογοητευτείς. Και τότε μπορείς να γυρίσεις με βλέμμα σοφό και αυτάρεσκο, με πρόσωπο ανάγλυφο από ρυτίδεςφιλοσοφικής σκέψης και να πεις πως το ταξίδι ήταν το σημαντικό. Αλλά αν ψάξεις τη ζούγκλα και τον ουρανό και δεν βρεις τίποτα, δεν πρόκειται να μείνεις ικανοποιημένος με όσα έμαθες στην πορεία. Και μπορεί να σου μείνει η αμόλυντη και εξιδανικευμένη εικόνα Της στο μυαλό, αλλά η άσβεστη δίψα, ό,τι κι αν συνήθως λένε, είναι κακό πράγμα. Οι δίψες είναι για να σβήνονται. Κι αν έχεις μάθει αρκετά, μόλις πατήσεις πόδι στη Hy Brazil θα αρχίσεις να ψάχνεις για την Ατλαντίδα. *σύνδεση με τα προηγούμενα - Και ΟΧΙ για τους θεούς στο Χάθεγκ-Κλα*

Άλλωστε αυτός δεν έφτασε ποτέ στην Κάρκασσον. Ή μήπως ναι;

*1. Στην πραγματικότητα, είναι εύκολα εξαγώγιμο το συμπέρασμα πως ο Οδυσσέας ή δε βιαζόταν καθόλου ή ήταν πολύ πολύ κακός πλοηγός, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε στο μέλλον.

U=4K

Σα να είδα ένα Σογκόθ πριν λίγο στην κουζίνα. Η γάτα πάλι απλώς έπεσε να κοιμηθεί όταν της έδωσα διαταγή να ανακαλύψει τον πιθανό εισβολέα.
Τι είναι ένα Σογκόθ; Ω, μα αγαπητέ αναγνώστη, δε γίνεται δουλειά έτσι. Σε λίγο θα μου πεις πως δεν έχεις σπίτι σου μυστικά δωμάτια χτισμένα με παράξενη γεωμετρία και γωνίες μέσα από τις οποίες μπορεί να στείλει τα λαγωνικά του ο Τίνταλος. Ανήκουστο!
Σε σένα, η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω είναι να αρνηθείς το σπίτι που θα κληρονομήσεις από τον αντιπαθή και μισοάγνωστο θείο σου. Μην πας και ψάξεις καν τη βιβλιοθήκη του. Ως γνωστόν η περιέργεια σκότωσε τη γάτα (όχι την προαναφερθείσα, αλλά μία αρχετυπική Γάτα-Πανδώρα). Σε αυτή την περίπτωση, αν δεν ακούσεις θα έχεις την τύχη της Γάτας, και δεν θες να μάθεις ποιόν πήρε το κάστινγκ στο ρόλο της Περιέργειας. Εκτός αν δεν έμαθες τίποτα από την Κασίλντα στην Καρκόσα.
Τέλος πάντων, το Σογκόθ δεν βρέθηκε. Μάλλον δεν ήταν καν εκεί. Άλλωστε, όλοι οι εγκέφαλοι είναι στη θέση τους. Όχι πώς θα τους έκλεβε, αλλά αν ήταν η Μάζα Η πίσω από αυτά, θα υπήρχε μια βαρυτική έλξη που θα φαινόταν στο εγκεφαλογράφημα. Αντ' αυτού, μόνο η συνηθισμένη γκρίνια του Φ14 για την φορμόλη. Λες κι είναι μεγάλο τίμημα για να ταξιδεύεις ως τον Αλντεμπαράν. Άμα ξυπνήσει τους Π.Θ. θα τον βάλω σε ένα Πανσώμα. Θα του άρεσε αυτό.

Ω δύστυχε αναγνώστη, τι άλλο θα ακούσεις ακόμα!