Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Το πόδι της μαϊμούς του Μπόρχες.

Ποτέ δεν ξέρω τι να γράψω σ' αυτό το μπλογκ. Τουλάχιστον μετά την πρώτη πρόταση τα περισσότερα είναι αυτοσχεδιασμοί. Κάπως έτσι καταλήγεις να γράφεις αναλύσεις περί του τι συμβαίνει όταν μπλέκεις με τα των θεών των Σιχαμέκων, και ιστορίες για γκλορμπίλλες και διαστημικές παναγίες. Γράφοντας έρχεται η έμπνευση (ναι, εντάξει, λέμε), σε αντίθεση με την όρεξη, που δεν έρχεται όσο τρως, κι ας μου έλεγε το αντίθετο ο Ντόναλντ σε ένα Μικυμάου. Από τότε, αναγνωρίζοντας την βλακεία της παροιμίας, έπαψα να ακούω ζωγραφιστές πάπιες.
Κι αν όταν δεν έχεις να γράψεις για γκλορμπίλλες η χρησιμότητα του μπλογκ είναι να παριστάνει κάποιου είδους κυβερνοlog (μάλλον ακριβώς), εγώ θα παραμείνω μυστικοπαθής, σιβυλλικός και μπουρδοκρώζων.
Η παγκόσμια εσωτεριστική αναζήτηση της πόλης των Καισάρων (πιο σικ απ' το κλισέ Ελ Ντοράντο), συνεχίζεται, με τα εμπόδια να συσσωρεύονται. Οι γκλορμπίλλες το 'σκασαν κι άντε να κουβαλήσεις τον αστρολάβο, σκοντάφτεις στα κόκκαλα του Πέρσυ Φώσετ, και το κυριότερο, ο ιθαγενής οδηγός μιλάει μόνο σιχαμέκικα και έχει την τάση να εξαφανίζεται για μεγάλα διαστήματα. Βέβαια ίσως είναι εξίσου σημαντικό πως η πόλη των Καισάρων δεν υπάρχει, αλλά οι εσωτερι(στι;)κές αναζητήσεις αγνοούν τέτοιες βλακώδεις λεπτομέρειες.
Για όποιον αναρωτιέται, η προηγούμενη παράγραφος είχε σαφές (σε μένα) νόημα (περίπου), αλλά αυτό κρύβεται στα βάθη του ναού του Κθούγκα, ο οποίος (προφανώς) προκάλεσε την καταστροφή της Ζ (άλλαξα χαμένη πόλη γιατί μη εισάγοντας τα αρχικά Π.τ.Κ. η επανάληψη ήταν κουραστικότατη).
Και μάλλον καλύτερα την επόμενη φορά να κάτσω στους γκουγκουλέδες μου και να ασχοληθώ με τον Σατράπη και τη Θεά του Βουνού, γιατί ο σουρρεαλισμός τείνει να απαιτεί credentials προτού ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν.