Ο Οδυσσέας στο Ελ Ντοράντο

Γιατί όποιος πάτησε στο νησί στην ομίχλη απέκτησε την αιώνια ζωή και όποιος βρήκε την πόλη στη ζούγκλα κολύμπησε στο χρυσάφι.
Κατά συνέπεια, το περίφημο εκ Καβάφη (ή από τον Alfred Tennyson κατά τη δική μου γνώμη) προερχόμενο συμπέρασμα περί ταξιδιού και Ιθάκης κρίνεται ελλειπές. Το ταξίδι μπορεί να είναι η ουσία, αλλά βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση τόσο με το ποιός έιναι ο προορισμός όσο και με το αν θα φτάσεις. Θα έδινε δεκάρα ο Οδυσσέας*1 για τις εμπειρίες που απέκτησε αν έμενε στο ταξίδι και δεν γύριζε ποτέ σπίτι του; Θα έψαχνε ο Juan Ponce de Leon την Πηγή της Πορτοκαλάδας με την ίδια ζέση που (υποτίθεται πως) έψαξε την Πηγή της Ζωής;
Αν ψάχνεις για χρόνια τον Χ προορισμό, είτε πρόκειται για μυθικές πολιτείες, είτε για το χαμένο παράδεισο είτε για τον αληθινό έρωτα, μπορεί να τον βρεις και να απογοητευτείς. Και τότε μπορείς να γυρίσεις με βλέμμα σοφό και αυτάρεσκο, με πρόσωπο ανάγλυφο από ρυτίδεςφιλοσοφικής σκέψης και να πεις πως το ταξίδι ήταν το σημαντικό. Αλλά αν ψάξεις τη ζούγκλα και τον ουρανό και δεν βρεις τίποτα, δεν πρόκειται να μείνεις ικανοποιημένος με όσα έμαθες στην πορεία. Και μπορεί να σου μείνει η αμόλυντη και εξιδανικευμένη εικόνα Της στο μυαλό, αλλά η άσβεστη δίψα, ό,τι κι αν συνήθως λένε, είναι κακό πράγμα. Οι δίψες είναι για να σβήνονται. Κι αν έχεις μάθει αρκετά, μόλις πατήσεις πόδι στη Hy Brazil θα αρχίσεις να ψάχνεις για την Ατλαντίδα. *σύνδεση με τα προηγούμενα - Και ΟΧΙ για τους θεούς στο Χάθεγκ-Κλα*

Άλλωστε αυτός δεν έφτασε ποτέ στην Κάρκασσον. Ή μήπως ναι;

*1. Στην πραγματικότητα, είναι εύκολα εξαγώγιμο το συμπέρασμα πως ο Οδυσσέας ή δε βιαζόταν καθόλου ή ήταν πολύ πολύ κακός πλοηγός, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε στο μέλλον.