Η Κατάρα του Γίγαντα

Τόσα χρόνια χαμένος, σ' ένα άδειο φεγγάρι
Κανείς δε θυμάται το ναυαγό στον Αντάρη.

Ο Γίγαντας κοιμάται πάλι απόψε.
Κάτω απ' αστέρια που μου' ναι ακόμα ξένα
Ξαπλώνω, μήπως κι ονειρευτώ
Αν είμαι τυχερός, στα όνειρα μου βλέπω εσένα.

Στον ουρανό δεσπόζει ο Γίγαντας τη μέρα,
Κρέμεται ολοπόρφυρος, σαν Κόλασης φοβέρα.
Πέρα, στον ορίζοντα, φωτίζει την κοιλάδα
Καμιά φορά μπορεί ν' αχνοφαίνονται συντρίμμια
'κει που το Άγνωστο μ' άφησε και πήρε την αρμάδα.

Όπου και να' σαι, σίγουρα, με έχεις πια ξεχάσει
Μόνη μου συντροφιά μι' ανάμνηση για όσα έχουν περάσει
Και για το Αύριο, μονάχα μία ελπίδα
Τα μάτια σηκώνω στ' άστρα κάθε βράδυ
Ο από μηχανής θεός μην έρθει να με πάρει
Μα την αυγή ο Γίγαντας με βρίσκει πάλι μόνο
Πάντοτε ανέγγιχτος από το γέρο χρόνο
Με χαιρετά κάθε πρωί, "Καλώς σε βρίσκω Ναυαγέ, με λένε Αντάρη".