Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Σκέψεις που ξεχνιούνται το πρωί

Νιώθουμε μοναδικοί. Τα βάσανα μας, οι χαρές μας, οι ιδέες μας. Τι κι αν ξέρουμε πως δεν είναι έτσι. Δεν μπορείς να αποδεχτείς πως είσαι ένας στο πλήθος. Έχεις "ψυχή". Ο Θεός ή το Μεγάλο Ουράνιο Βελανίδι σε έπλασε μοναδικό και σε ξέρει με το όνομα σου.

Όλοι έχουμε ένα τάφο με τ' όνομα μας στο ερωταφείο. Αλλά ο δικός σου είναι πάντα ο πιο βαθύς. Και είναι στ' αλήθεια έτσι. Στον διπλανό αφήνεις λουλούδια, ίσως μερικά δάκρυα, στον δικό σου όμως είσαι μέσα στο φέρετρο μ' ένα ποτήρι αμοντιλάδο και προσπαθείς να βγεις, αλλά ποιός να βοηθήσει κάποιον που θάφτηκε μόνος του.
Μπορούσαμε να γίνουμε σπουδαίοι. Ή μπορούμε. Άλλα πόσοι κάπου, κάποτε, πουλήσαμε ένα όνειρο για μια αλήθεια.. Δώσαμε αστέρια και πήραμε πορτατίφ, δώσαμε αγάπη και πήραμε ασφάλεια, σταθήκαμε μόνοι στο λιμάνι και κοιτάξαμε το πλοίο να σαλπάρει.
Κι όσοι δεν το έκαναν; Κάποιοι ίσως βρήκαν το νησί στην ομίχλη και την πόλη στη ζούγκλα. Οι υπόλοιποι μάλλον βρίσκονται σε κάποιον από τους προαναφερθέντες τάφους.
Γι' αυτό αν βρεθείτε ποτέ στο ερωταφείο, έχετε μαζί ένα φτυάρι. Να ξεθάψετε ένα όνειρο ή να χτυπήσετε μ' αυτό ένα ζόμπι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: