Ο Χρόνος και ο Θάνατος

(κάτι σαν απόπειρα Ντάνσανυ-σμού με ολίγη επιρροή από τον Κύριο του Φωτός. Θεωρητικά σοβαρό)

Λέγεται πως κάποτε ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στους θεούς - κανείς δε θυμάται πια τους λόγους της σύρραξης, αλλά οι στρατοί των θεών συναντήθηκαν σε μια κοιλάδα έτοιμοι για μάχη. Σάλπισαν τις σάλπιγγες, ανέμισαν τις σημαίες τους και όρμησαν ο ένας στον άλλο, κάνοντας όλο τον κόσμο να τρέμει. Όπως όμως σε όλους τους θρύλους, οι δύο αντίπαλες δυνάμεις αποδείχτηκαν ισοδύναμες και έτσι στο τέλος όλοι οι θεοί κείτονταν νεκροί στα βράχια και το χιόνι, εκτός από δύο. Ο θεός του Χρόνου και η θεά του Θανάτου στέκονταν ακόμα όρθιοι, με το μίσος τους να καίει βαθύ και απόλυτο. Γιατί λένε αυτοί που ξέρουν (και από που το ξέρουν δε μπορώ να πω) πως αυτοί οι δύο ήταν στην αρχή του κόσμου ερωτευμένοι, αλλά η Τίποτα (έτσι έλεγαν τότε τη θεά του θανάτου) έπαιρνε τα ζωντανά όντα πριν ο Πάντοτε (έτσι έλεγαν τότε τον θεό του χρόνου) ολοκληρώσει το έργο του, για το οποίο ήταν πολύ περήφανος, πάνω τους, ενώ με τη σειρά του ο ίδιος χάριζε σε κάποια άλλα όντα χρόνια που δεν άξιζαν, εμποδίζοντας τη δουλειά της αγαπημένης του. Και επειδή οι θεοί ήταν από τότε εγωιστές, περήφανοι και ανένδοτοι, η αγάπη τους γρήγορα μετατράπηκε σε άσβεστο μίσος.

Στάθηκαν λοιπόν ο ένας απέναντι στον άλλο και είπε η Τίποτα: "Στ΄αλήθεια ήρθε η ώρα να παραδεχτείς πως ο Θάνατος είναι η ύψιστη δύναμη. Κοίτα γύρω σου πως οι θεοί είναι νεκροί - ο βασιλιάς του Κεραυνού, η μεγάλη Μητέρα και ο σοφός των Ουρανών. Τίποτα και κανείς, ούτε καν οι σπουδαιότεροι ανάμεσα στους θεούς δεν ξεφεύγουν από το μαύρο κενό που είναι το Τέλος". Ο Πάντοτε έριξε μια ματιά στο πεδίο της μάχης και αναστέναξε. "Ο Θάνατος δεν είναι παρά ένα όργανο του Χρόνου. Αν οι θεοί ζούσαν ακόμα κι η δικιά σου δύναμη εξαφανιζόταν, ο Χρόνος θα τους νικούσε. Υπομονετικά, αργά αλλά σίγουρα, όπως τα βουνά που ισοπεδώνω σε σκόνη, όλοι θα υποτάσσονταν σε μένα και τα ονόματα τους θα χάνονταν στην αιωνιότητα, ενώ εγώ θα συνέχιζα να χτίζω και να γκρεμίζω κόσμους. Γιατί εγώ είμαι η Δημιουργία και η Καταστροφή, ο μόνος θεός του σύμπαντος. Και ακόμα και ο θάνατος λυγίζει κάτω από το βάρος του άχρονου χρόνου". Με αυτά τα λόγια άπλωσε το χέρι και χάραξε ένα αρχαίο σύμβολο στον αέρα και ένας ωκεανός από αιώνες ξεχύθηκε από μέσα του ενάντια στον Θάνατο. Η Τίποτα κάρφωσε τα μάτια της σε αυτά του Πάντοτε και το άδειο, απύθμενο πηγάδι του βλέμματος της τον καθήλωσε στη θέση του καθώς προσπαθούσε να αντισταθεί στα κύματα που έσκαγαν πάνω της και να τον πλησιάσει. Όμως κόντρα σε αυτό το ρεύμα δε μπορούσε να κάνει ούτε βήμα.

Έτσι ο Πάντοτε και η Τίποτα έμειναν κολλημένοι, ακίνητοι, εκεί, στην κοιλάδα όπου πέθαναν όλοι οι άλλοι θεοί. Και οι σοφοί λένε πως ζουν και μάχονται ακόμα σε αυτή την ιδιότυπη μεταξύ τους μονομαχία, γι' αυτό και οι άνθρωποι τους θυμούνται ακόμα ενώ τα ονόματα της μεγάλης Μητέρας και του βασιλιά του Κεραυνού έχουν χαθεί από τη μνήμη. Λένε ακόμα πως είναι οι μόνοι θεοί του κόσμου και πως μια φορά στα χίλια χρόνια (ή και παραπάνω) η Τίποτα καταφέρνει να κάνει ένα πολύ μικρό βήμα και να πλησιάσει τον Πάντοτε. Πολλοί πιστεύουν πως μια μέρα θα τον φτάσει και, κοιτάζοντας τον ακόμα στα μάτια για να μην κατορθώσει να ξεφύγει, θα καρφώσει το μαύρο της μαχαίρι στην καρδιά του, σηματοδοτώντας το τέλος του κόσμου. Άλλοι, πιο λίγοι, τους οποίους οι πρώτοι θεωρούν αιρετικούς, ισχυρίζονται πως ο Θάνατος, πριν προλάβει να φτάσει το σημείο που στέκεται ο παλιός αγαπημένος της, θα λυγίσει υπό το βάρος της αιωνιότητας και θα πέσει, σκορπίζοντας στον άνεμο. Και λένε αυτοί που υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία, πως ο Χρόνος από τις τύψεις του θα ξεχάσει τους ανθρώπους και αυτοί θα πάψουν να αποτελούν τον καμβά του.

Και υπάρχουν και κάποιοι ακόμα λιγότεροι που γελάνε με τους άλλους δύο και λένε πως οι άνθρωποι εξακολουθούν να γερνάνε και να πεθαίνουν όπως έκαναν πάντα, και πως οι ίδιοι οι θεοί μέσα στην αλαζονεία τους ξέχασαν πως δεν είναι ο Χρόνος και ο Θάνατος, αλλά μόνο ο Πάντοτε και η Τίποτα. Αν τους ρωτήσεις τι εννοούν σου συνιστούν να σταθείς στα βουνά μία βροχερή χειμωνιάτικη νύχτα - σίγουρα θα δεις τις αστραπές να φωτίζουν τις κορυφές και να φωνάζουν με βροντές, ψάχνοντας να βρουν τον βασιλιά του Κεραυνού, μη γνωρίζοντας πως είναι νεκρός τόσα χρόνια.